Zondag 24 juli waagden 14 deelnemers zich aan de overtocht naar Ameland.
Om 10 uur verzamelden we ons op de Pier bij Holwerd. Een kopje koffie vooraf en dan naar de instructie van de gidsen van Dijkstra Wadlooptochten.
Voor degenen die de tocht al eens eerder hebben gelopen, zoals uw redacteur, de eerste verrassing. We stapten niet direct bij de pier in de blub maar moesten eerst 5 kilometer lopen naar en langs de dijk. Het eerste uur dus nog geen wad onder de nieuwe Scapino-basketbalgympies. Langs sloom kijkende schapen even rust. Een eerste slokje en broodje.
Het was inmiddels 11.15 uur. Er werden 3 groepen gemaakt. Wij bevonden ons in de eerste groep. Gelijk werd er verteld dat we er ongeveer 3 uur over zouden doen en dat er een paar zware stukken in zouden zitten. Nou, maak de borst maar nat! De nieuwe schoentjes waren al snel onherkenbaar zwart van het slib dat ook nog een onwelriekende geur had, maar daar wen je snel aan. We liepen al steunend langs de ribben in het slik richting Ameland. Het hoge duin bij het Oerd kon je in de verte duidelijk zien liggen. Het richtpunt voor de tocht.
Vooral doorlopen was het constante devies van de gidsen. Je zakte best ver in het slik, soms tot bijna kniehoogte. Een eerste korte stop voor drank, eten en foto’s. Het zou nu wat minder zwaar worden door het water en over zand- en schelpenbanken. Dat klopte tot de volgende stop. Toen waren we al bijna 2 uur onderweg. Bij deze stop werd verteld dat het zwaarste stuk voor ons lag. 20 minuten topsport! Maar goed dat we in het Panbos nog een beetje aan onze conditie hadden gewerkt. Want inderdaad was dit wel letterlijk een kuitenbijtertje.
Diep in het slik onderwater zakte je weg. En elke stap moest je je daar weer uittrekken. Hak eerst. Daarbij kwam ook nog dat je door de wind en golven je evenwicht / oriëntatie kwijt raakte. Ondertussen ook de eerste stroomgeulen overgestoken. Die waren niet echt diep te noemen maar er stond wel wat stroming. Daarom heten die dingen ook stroomgeulen. Na ongeveer 3 uur een laatste stop. Dichtbij het eiland. Maar wat is dichtbij? Dat lijkt zo maar is het dan niet. Op het laatste deel van het traject werden we nog getrakteerd op een paar stroomgeulen waarvan de laatste niet snel vergeten zal worden. Daar stond een zeer sterke stroming waar je je met het water op heuphoogte met moeite staande kon houden en voetje voor voetje naar de overkant schuifelde. Daarna was het ‘appeltje eitje’.
En zo werd om 15:20 uur voet op Ameland gezet. Maar…. dan ben je er nog niet.
Eerst nog ruim 25 meter klimmen naar het hoogste punt van Ameland met uitzicht over de duinen, het Oerd en waar we vandaan kwamen. Dan over het fietspad naar de Noordzee aan de overkant van het eiland. Onderweg bleek dat de voetjes toch niet helemaal ongeschonden de overtocht hadden doorstaan. Drukpuntjes en zand gaven wat zere plekken waardoor lopen niet heel soepel meer ging.
Eenmaal op het strand de natte vuile kleren uit en wat schoons aan. Naar Nes lopen (nog eens 2,5 uur) zat er niet meer in. Daarvoor was de tijd te kort. We wilden nog wat eten en de laatste boot zou om 19:00 uur afvaren. Dus op de platte kar terug naar Nes. Op het strand bij Nes werden we afgezet en dan nog met zere voeten richting het terras van restaurant van Heeckeren voor een drankje en wat te eten. Daar hadden Bouwien en de echtgenote van Paul zich al geNESteld. Bouwien was ons met de fiets bij aankomst op het eiland komen begroeten.
Een deel van de groep ging met de boot van 18:00 uur terug naar Holwerd. De rest met de boot van 19:00 uur.
Ook nog eens 1 km lopen naar de Pier. Het zag er zwart van de mensen. Maar het paste op de boot.
Moe maar voldaan bereikten we rond 20:00 uur weer vaste wal. Nog wat tijd kwijt bij het uitrijden van de parkeerplaats, we waren niet de enigen die naar huis wilden. 200 km later reden we uiteindelijk Odijk binnen.
Al met al, gezien de reacties, een zeer geslaagde activiteit. Mede dank zij de gunstige weersomstandigheden. Iedereen was moe maar voldaan, met of zonder pijntjes hier, pijntjes daar. Er is al een roep voor een volgende tocht naar Engelsmanplaat. Misschien iets voor volgend jaar.
Een kleine sorry voor dat ik jullie heb voorgelogen dat het maar 2,5 lopen zou zijn naar Ameland. Want we hebben er bij elkaar wel bijna 4,5 uur over gedaan. De reden is dat de tocht niet meer bij de Pier kan beginnen. Het Wad is ook een levend iets. Het slik bij de Pier is niet meer geschikt. Vandaar een extra uurtje naar en op de dijk. En daarna zwaardere stukken op het wad. Henkie Dijkstra heeft mij verteld dat de overtocht naar Ameland nu de zwaarste tocht is die je kunt maken. Zwaarder zelfs dan naar Schiermonnikoog, dat vroeger deze titel mocht dragen. Dat is nog steeds wel 5 uur lopen, maar minder zwaar.
Wat rest is de ervaring dit gedaan te hebben. Deze kun je afstrepen van de lijst om een echte Nederlander te zijn.
En de diverse foto’s die er gemaakt zijn. Ze staan in een album waarmee je de tocht nog eens kunt beleven.
Was je er nu niet bij? Na het zien van de foto’s misschien volgend jaar ook mee?
